datum: 9 december 2016
De in zijn derde voorgangsbrief aan de Tweede Kamer door minister Asscher verwoorde stelling dat de wetgever er met invoering van de WWZ in is geslaagd de hoogte van de gemiddelde ontslagvergoeding te verlagen is op zijn minst twijfelachtig en naar alle waarschijnlijkheid zelfs onjuist. De minister betoogt dit op basis van een vergelijk tussen de kantonrechtersformule en de transitievergoeding. Dit is echter appels met peren vergelijken.
Tot invoering van de WWZ kon een werkgever ontslaan ofwel via de kantonrechter ofwel een ontslagvergunning aanvragen bij het UWV. Indien de kantonrechter de arbeidsovereenkomst ontbond moest de werkgever veelal de kantonrechtersformule betalen. De kantonrechtersformule was inderdaad gemiddeld 40 tot 50% duurder dan de transitievergoeding die op grond van de WWZ moet worden betaald. Maar als de werkgever de arbeidsovereenkomst op basis van een ontslagvergunning (al dan niet na twee jaar ziekte) beëindigde, dan was hij – anders dan na invoering van de WWZ – geen enkele vergoeding verschuldigd. Aangezien meer dan de helft van de ontslagen voor invoering van de WWZ via het UWV liepen zou niet alleen gekeken moeten worden naar het verschil tussen de vergoedingen op basis van de kantonrechtersformule en de vergoedingen op basis van de transitievergoeding, maar zouden de voorheen “gratis” ontslagen via het UWV ook bij de vergelijking moeten worden betrokken.
Daar komt nog eens bij dat de rechter de arbeidsovereenkomsten voor invoering van de WWZ dadelijk of na korte tijd placht te ontbinden, terwijl de rechter na invoering van de WWZ rekening moet houden met de opzegtermijn. Als de loondoorbetalingsverplichting gedurende de opzegtermijn bij de transitievergoeding zou worden opgeteld dan zou het door de minister genoemde verschil tussen de kantonrechtersformule en de transitievergoeding aanmerkelijk geringer zijn.
En last but not least: ontslag is na invoering van de WWZ aanmerkelijk moeilijker geworden waardoor de kosten voor juridische bijstand zijn toegenomen. Indien al deze aspecten in een vergelijk worden meegenomen is het nog maar zeer de vraag of de minister zijn stelling kan handhaven.
Auteur: Bas Westerhout