datum: 27 januari 2017
De vakbonden menen het voorstel van AWVN, VNO-NCW en MKB-Nederland, waarbij de ontslagvergoeding plaatsmaakt voor een individueel scholingsbudget, te moeten frustreren (FD 18 januari). Dat is onbegrijpelijk en belemmert ook de werknemersmobiliteit. Door scholing zijn werknemers eerder en beter inzetbaar, zowel intern als extern. Met een verhoogde interne inzetbaarheid wordt de onder de Wet werk en zekerheid (WWZ) zo relevant bevonden herplaatsing een stuk eenvoudiger. Dat vergroot de mobiliteit en voorkomt werkloosheid. En bij onverhoopte werkloosheid leidt de door scholing verhoogde inzetbaarheid sneller tot ander passend werk bij een andere werkgever. Ook dan wordt de mobiliteit vergroot en de werkloosheid (in duur) sterk beperkt.
Werkgevers willen dus graag met werknemers afspraken maken over individuele scholing waarvoor de transitievergoeding wordt ingezet. Volstrekt begrijpelijk. De gedachte achter de transitievergoeding is immers dat deze wordt gebruikt om in geval van werkloosheid van werkgever te kunnen veranderen. Het voorstel van AWVN, VNO-NCW en MKB-Nederland anticipeert hier juist op door werknemers middels scholing tijdens dienstverband klaar te stomen voor een (eventuele) transitie. Visionair meen ik. De visieloze individualisering waarbij steeds meer werkgeversverantwoordelijkheid verdwijnt, waarover de FNV spreekt, kan dus direct naar het rijk der fabelen worden verwezen. Zo ook haar weerstand tegen de verplichte inzet van het scholingsbudget. De beoogde verplichting zorgt namelijk voor een nagenoeg geruisloze transitie van werk naar werk. En ook dat was de gedachte achter het doel van de transitievergoeding in de WWZ. En bij de totstandkoming van die WWZ was óók de FNV betrokken.
Dit artikel verscheen op 27 januari 2017 in Het Financieele Dagblad.