datum: 21 april 2017
Een werknemer plaatst voor een vriend een dakplaat van zijn werkgever, zonder deze dakplaat in rekening te brengen. Een verkoopmedewerkster van werkgever heeft dat ter zitting bij de rechter verklaard. Meer bewijs heeft de werkgever (nog) niet geleverd, anders dan een nauwkeurige beschrijving van de betreffende dakplaat waarvan de verkoopmedewerkster heeft bevestigd dat zij diezelfde dakplaat rond het tijdstip van de vermissing in de door werknemer gebruikte bedrijfsauto heeft zien liggen.
Dat is naar het oordeel van de rechter onvoldoende om vast te stellen dat werknemer de dakplaat heeft verduisterd, dit ondanks het feit dat werknemer heeft nagelaten eenvoudige gegevens te verstrekken ter ontkrachting van de (verdenking van de) verduistering. Met andere woorden: het door werkgever gegeven ontslag op staande voet houdt geen stand waardoor zij naar het oordeel van de rechter aan werknemer een billijke vergoeding moest betalen van € 100 (de werknemer legde zich neer bij het ontslag en vorderde (onder andere) een billijke vergoeding). De rechter noemde de werknemer letterlijk een “boef” maar deze boef ontving van diezelfde rechter dus wel een billijke vergoeding.
Opmerkelijk dat de rechter in deze situatie van de in de wet neergelegde mogelijkheid (“de rechter kan een billijke vergoeding toekennen”) gebruikt maakt. In mijn optiek volstrekt ten onrechte: de boef wordt beloond terwijl de werkgever moet betalen èn zijn dakplaat mist.
Auteur: Thijs Muffels