Een werknemer werkt als kok op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd, te weten voor de duur van één jaar. Werknemer heeft – zo blijkt na korte tijd – niet zo veel op met de factor arbeid en ook niet met de factor tijd. Tijdens de eerste zes maanden komt werknemer immers niet of vaak (veel) te laat op het werk. En als werknemer ziek is, meldt werknemer zich niet bij de juiste persoon ziek.
De opgegeven redenen voor de afwezigheid van werknemer blijken niet legitiem. Kort en goed werkt werknemer dus niet op dagen dat zij wel moet werken. Dan is het op z’n minst begrijpelijk dat die dagen van afwezigheid door werkgever in eerste instantie als vakantiedagen bestempeld worden. Vervolgens werd het negatieve vakantiesaldo dat door de veelvuldige afwezigheid van werknemer inmiddels was ontstaan, in december 2021 verrekend met het salaris. Dat was ook met werknemer besproken èn bevestigd op 15 december 2021.
Daarvoor èn daarna ontving werknemer overigens nog een officiële waarschuwing. De laatste met de expliciete mededeling: “Als je dan niet op je werk verschijnt zullen wij dit beschouwen als werkweigering en ontslag op staande voet toepassen…” . Klare – en in mijn optiek ook terechte – taal. Werknemer komt vervolgens niet op het werk en wordt door werkgever op staande voet ontslagen. Werkweigering immers. Klip & klaar toch? Nee dus. Werknemer had naar haar zeggen door de verrekening van het negatieve vakantiesaldo met haar salaris geen geld voor het vervoer (OV) naar haar werk.
De rechter in deze zaak begrijpt dat: werkgever had niet moeten verrekenen en door dat wel te doen had werknemer geen geld om de kosten van het openbaar vervoer naar haar werk te betalen.
Onbegrijpelijk dat deze rechter deze redenering volgt. De oorzaak van de verrekening lag immers bij werknemer: veelvuldig afwezig èn veelvuldig te laat. Dat ongeoorloofd verzuim had zo meen ik direct al tot onmiddellijk ontslag kunnen (of lees: moeten) leiden maar werkgever opteerde in eerste instantie voor verrekening. Saillant detail is dat werknemer in de betreffende maand – nota bene de dag voor haar ongeoorloofd verzuim – nog voldoende salaris ontvangen althans in elk geval voor het openbaar vervoer van huis naar werk en weer retour.
En toch was het door werkgever gegeven ontslag op staande voet volgens de rechter niet houdbaar. Ergo: werkgever moest het achterstallige loon betalen te vermeerderen met vakantietoeslag en overige looncomponenten. Dat is dan toch een lekker land voor luie lieden.
Auteur: Thijs Muffels
